Rozstanie

Ostatm raz twą postać miłą

Ważę się myślą tulić dziś

I wskrzeszać sny serdeczną siłą,

Żałością tkliwą i wstydliwą

O twej miłości budzić myśl.

Mijają lata — i, niestety,

Zmieniają świat, zmieniają nas!

W mogilnym mroku, w głębi Lety

Widzi cię dzisiaj wzrok poety,

Lecz i poeta tobie zgasł.

Więc mego serca pożegnanie

Przyjmij, daleka! Czoło skłoń,

Jak żona, gdy się wdową stanie,

Jak wierny druh, co przed wygnaniem

Bez słowa ściska bratnią dłoń.

Przełożył
Julian Tuwim