Do Ninon

Gdybym ci jednak wyznał, że cię kocham, pani,

Kto wie, piękna brunetko, co byś powiedziała?

Miłość swoje ofiary bezlitośnie rani,

Ty o tym wiesz, z pewnością masz współczucie dla nich —

A przecie może za to byś mnie ukarała?

Gdybym ci rzekł, żem milcząc, przez te sześć miesięcy,

Krył w sobie niedorzeczną mękę i tęsknotę —

(Ninon, jesteś subtelna, nie trzeba ci więcej,

By zgadywać — jak wróżka z książeczki dziecięcej...)

Może odpowiedziałabyś mi: "Tak, wiem o tem".

Gdybym ci opowiedział o mym słodkim szale,

Że jak cień twej postaci do ciebie należę —

(Wiesz, że z minką wątpiącą, zaprawioną żalem,

Jesteś jeszcze ładniejsza, wiesz to doskonale.)

Może byś powiedziała: "Ja temu nie wierzę".

Gdybym ci rzekł, że w sercu pełnym upojenia

Z naszych wieczornych rozmów, z mglistych wypowiedzi

Unoszę każde słówko... (Wiesz, jak gniew przemienia

Dwoje błękitnych oczu w dwa płomienie...)

Może byś zabroniła mi dalszych odwiedzin...

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Kocham — a w obojętnej ukrywam rozmowie

Swoją miłość: ja jeden znam jej smętne losy...

Drogi mi jest ten sekret, nikt się go nie dowie,

Kochać cię bez nadziei poprzysiągłem sobie...

Tak, ale nie bez szczęścia; widzę cię — to dosyć.

Nie, snadź mi nie sądzone to szczęście bez granic:

Żyć w twoich ramionach, umrzeć u twych stóp... Zbyt śmiała

To myśl! Niestety, wszystko w krąg trzeźwiąco działa...

Gdybym ci jednak wyznał, że cię kocham, pani,

Kto wie, piękna brunetko, co byś powiedziała?

Przełożył
Gabriel Karski