Do cnotliwej damy

Gdyby się na tej ziemi czas mógł zatrzymywać,

Nie można by twej cnoty występkiem nazywać.

Wiedlibyśmy oboje zajęci myślami

O długim dniu miłości, który spędzić mamy.

Tobie błysłyby wtedy przez Gangesu fale

Rubiny Indii. Moje przyjmowałby żale

Humber i jego brzegi. Kochałbym cię, Pani,

W dziesięć lat przed potopem: nieodmiennie zdany

Na odmowę, którą byś ciągle ponawiała

Aż do dnia, gdy Judea nawróci się cała.

Krzewiłby się mój zapał do roślin podobny

Rozleglej niż imperia i powolniej od nich.

I sto lat by się pewno musiało przetoczyć,

Bym wysławić mógł czoło twe piękne i oczy.

Pochwała każdej z piersi trwałaby lat dwieście,

Trzydzieści zaś tysięcy poświęciłbym reszcie;

Stulecie za stuleciem tak by nam mijało,

W ostatnim by się serce twoje otwierało.

Ty, Pani, godna jesteś takiej cierpliwości,

Nie chciałbym ci inaczej wyznawać miłości.

Ale słyszę, jak pędzi za mną nieustannie

Lotny czas, co przybliża się w swoim rydwanie,

I kładą się przed nami w snach nieskończoności

Niezmierzone w ogromie pustynie wieczności,

Twoja piękność nic wróci się stamtąd na nowo,

Nie dolecą w grobowca ciszę marmurową

Pieśni mej dawne echa: i czerwie ogromne

Wieńczyć będą dziewictwo przeznaczeń niepomne,

I popiołem twój honor wyniosły się stanie,

I w prochy się obróci moje pożądanie.

Grób, myślę, ten dom zacny i wcale ozdobny

Nie jest przecież do schadzki i objęć sposobny.

Dziś zatem, nie zwlekając, gdy młodości zorze

Lśnią na twarzy jak tęcze poranne w przestworze

I kiedy z każdej tkanki duch zionie łaknący

I rozdmuchuje nagły płomień spalający,

Dozwólmy sobie igrać, jak każe ten płomień,

I jak ptaki drapieżne miłością rażone

Jednym tchnieniem pochłońmy czasu zwodne chwile,

Nim skłonić się nam. przyjdzie gnuśnej jego sile.

Dozwólmy sobie w jedno jak kulę utoczyć

Wszystkie z naszych słodyczy, wszystkie z naszych mocy;

Zbierzmy to nasze szczęście, jak zbieramy znoje,

Przejdziemy z nim przez życia żelazne podwoje,

I chociaż słońca w niebie wstrzymać nie możemy,

Przecież nad jego biegiem panować będziemy.

Przełożył Artur Międzyrzecki