Ozyrys i Izyda

dogasające ognisko

przenajświętsza ciemność

nad śmiertelną ziemią

nieprawda

że to tylko godziny przemijają

gwiazdy

tak prędko

nieodwracalnie

odbiegają wzwyż

i za chwilę będzie już za późno

lecz nagle

słowo

łączy odleglejące części:

spada gwiazda

to

umarły Ozyrys

zapładnia żywą Boginię

Izyda

uważna

miłosna

nieruchomieje w tych rejonach nieba

gdzie nie było jeszcze kobiety i mężczyzny

to błękit warzy się z ziemiami

i na sklepieniu grobowca

zapala Słońce

to słyszalny głos umarłych

mieszka w świecie

węgielki w ognisku żarzą się

także i my

śmiertelni

zapładniamy gwiazdy