Miła! W Naturze wielkość

Miła! W Naturze wielkość, za to

Wzniosłość nie bywa jej udziałem.

Jest bowiem jeno Bóstwa szatą,

Jak my jesteśmy Jego ciałem.

Miłości ślad w jej czytasz księdze,

Lecz miłość w tobie jest jedynie,

Wiernej niebiosom i przysiędze,

W niej zasię popęd, żądz naczynie.

Mętnym zwierciadłem jest zaiste

Miłości, którą Bóg roznieci,

Lecz to prawdziwe, jasne, czyste

Jedynie w twoich oczach świeci.

Jak gwiazdy, co po niebie krążą,

Roślina, zwierz na ziemi chyży,

Podobnie do miłości dążą,

Lecz żadne do niej się nie zbliży.

Stąd, gdy zstępował Bóg na ziemię,

To nie rośliny, zwierza, gwiazdy:

Z miłości ludzkie przyjął brzemię,

By przez nią trafić mógł doń każdy.

Przełożył
Jerzy Litwiniuk