Non sum qualis eram bonae sub regno cynarae

Wczorajszej nocy, gdy ust mych miała tknąć ustami dziewczyna,

Rozdzielił je cień twój, Cynaro! twój oddech mą duszę owionął

Pomiędzy jednym a drugim pocałunkiem czy łykiem wina;

I w smętku czułem, że nęka mnie tlący się żar dawnych stosów,

Tak, w smętku trwałem z głową na piersi zwieszoną:

Byłem ci zawsze wierny, Cynaro ma! na swój sposób.

Przez całą noc na sercu czułem serca jej ciepłe bicie,

Do rana trzymałem w objęciach jej ciała miłosną senność;

Com wydał na ust jej słodycz, opłaciło mi się sowicie,

Lecz w smętku czułem, że nęka mnie tlący się żar dawnych stosów,

Gdym budził się i widział szarą świtania codzienność:

Byłem ci zawsze wierny, Cynaro ma! na swój sposób.

Wielem zapomniał, Cynaro! tylko szum wiatru wie, ile;

Na tłumnych ucztach ciskałem w krąg róże jak opętaniec,

Tańcząc, by przegnać z pamięci stracone, blade twe lilie;

Lecz w smętku czułem, że nęka mnie tlący się żar dawnych stosów,

Tak, czułem to przez cały ten czas, długo bowiem trwał taniec:

Byłem ci zawsze wierny, Cynaro ma! na swój sposób.

Muzyk żądałem dzikszych, mocniejszego żądałem wina,

Lecz gdy pogasły światła, gdy rozgwar biesiady przycichł,

Pada twój cień, o Cynaro! twoja jest nocna godzina;

I w smętku czuję, że nęka mnie tlący się żar dawnych stosów,

Tak, głód tych ust, ust, którymi nie mogłem się nigdy nasycić:

Byłem ci zawsze wierny, Cynaro ma! na swój sposób.

Przełożył
Stanisław Barańczak