Wiersz do żony Tadżi-Dawlej przy ofiarowaniu jej bukietu

Słuchaj, co się w haremu zdarzyło ogrodzie:

Róża z liliją, zbytnio ufne w swej urodzie,

Przed idącymi od ciebie powzięły zuchwałość

Pysznić się swym rumieńcem, wychwalać swą białość.

Zerwałem dumne kwiaty, a wstrząsnąwszy rosę,

Jako jeńce związane w ofierze ci niosę.

Niech umierają z wstydu, gdy u twego łona

Jednej rumieniec świeży, drugiej białość — kona.

Przełożył
Wojciech Potocki