Laura i Filon

(fragment)

Laura

 

Już miesiąc zeszedł, psy się uśpiły,

I coś tam klaszcze za borem.

Pewnie mnie czeka mój Filon miły

Pod umówionym jaworem.

 

Nie będę sobie warkocz trefiła,

Tylko włos zwiążę splątany;

Bobym się bardziej jeszcze spóźniła:

A mój tam tęskni kochany.

 

Wezmę z koszykiem maliny moje

I tę pleciankę różowe;

Maliny będziem jedli oboje,

Wieniec mu włożę na głowę.

 

Prowadź mię teraz, miłości śmiała.

Gdybyś mi skrzydła przypięła!

Żebym najprędzej bór przeleciała,

Potem Filona ścisnęła!

 

Oto już jawor... Nie masz miłego!

Widzę, że jestem zdradzona!

On z przywiązania żartuje mego;

Kocham zmiennika Filona.

 

Pewnie on teraz koło bogini

Swej, czarnobrewki Dorydy,

Rozrywkę sobie okrutną czyni

Kosztem mej hańby i biedy.

 

Pewnie jej mówi: że obłądzona

Wpieram się w drzewa i bory,

I zamiast jego białego łona,

Ściskam nieczułe jawory.

 

Filonie! wtenczas... kiedym nie znała

Jeszcze miłości szalonej,

Pierwszy raz-em ją w twoich zdybała

Oczach i w mowie pieszczonej.

 

Jakże mię mocno ubezpieczała,

Że z tobą będę szczęśliwą!

A z tym się chytrze ukryć umiała,

Że bywa czasem fałszywą.

 

Słabą niewinność łatwo uwiodą!

Teraz, wracając do domu,

Nauczać będę moją przygodą,

Żeby nie wierzyć nikomu.

 

Ale któż zgadnie: przypadek jaki

Dotąd zatrzymał Filona?

Może on dla mnie zawsze jednaki,

Może ja próżno strwożona?

 

Lepiej mu na tym naszym jaworze

Koszyk i wieniec zawieszę,

Jutro paść będzie trzodę przy borze:

Znajdzie!... Jakże go pocieszę!

 

Och nie! on zdrajca; on u Dorydy,

On może teraz bez miary

Na sprośne z nią się wydał bezwstydy..

A ja mu daję ofiary...

 

Widziałam wczoraj, jak na nie mrugał,

Potem coś cicho mówili;

Pewnie to dla niej kij ten wystrugał,

Co mu się wszyscy dziwili.

 

Jakżeby moje hańbę pomnożył,

Gdyby od Laury uwity

Wieniec na głowę Dorydy włożył

Jako łup na mnie zdobyty!

 

Wianku różany! gdym cię splatała,

Krwią-m cię rąk moich skropiła:

Bom twe najmocniej węzły spajała,

I z robotą-m się kwapiła.