List do Rozyny

Rozyno! gdybyś wiedziała,

Kiedy miłość zapalała

Niewinnych kochanków dwoje,

Niewinnych jak oczy twoje!

Naprzód były powtórzone

Często spojrzenia kradzione

I tego najpilniej strzegli,

By się oczyma nie zbiegli.

Ale gdy ich ufność zdradzi

I oczy razem sprowadzi,

Oboje w ziemię spojrzeli,

Wstydem rumianym spłonęli.

Zaraz się wzajem porzucą

I znowu zaraz powrócą,

Zarówno i on, i ona

Najsłodszym ogniem palona.

Już śmielej na się spojrzeli,

Już bliżej siebie stanęli

I co oczy mówiły,

Wierne ich dłonie stwierdziły.

Dopiero prędkimi posty

Gdy oczy sercom doniosły,

Reszta zmysłów odstępuje,

A samo czucie panuje.

Wzrok chybia, język nie gada,

Miłość mocna milczeć rada.

Wyrzec "kocham" kto mógł śmiele,

Jeszcze ten kochał niewiele.

Potem, gdy pary miłej

Usta się wzajem zbliżyły,

I przez najczulsze ściśnienia

Dusza się na duszę mienia.

Cóż wtenczas zrówna na ziemi

Z ich rozkoszami słodkiemi?

Królowie! Jak dla nich mała

Szczęśliwość wasza i chwała!