O naturze miłości

(fragment)

W sercu szlachetnym miłość ma mieszkanie

Tak, jak ptak pośród gałęzi ogrodu;

W jednym dniu z sercem szlachetnym kochanie,

Z kochaniem grzeczność stworzyła przyroda.

Wraz kiedy było utworzone słońce,

Na świat wybłysły zeń świty przejasne,

A nie wprzódy niż słońce.

Ze szlachetności kochanie wynika

Tymże sposobem właśnie,

Co z ogniowego żar bije płomyka.

W zacności miłość tak samo się zbiera,

Jak moc wewnętrzna w klejnocie się lęże;

Żadna gwiaździsta nie ześle jej sfera,

Aż jego głębi skra słońca dosięże,

Więc kiedy słonce z kamienia wypędzi

To, co w nim było i brudne, i podłe,

Wtedy mu gwiazda swej mocy nie szczędzi.

Zacne i prawe, proste i bez chuci

Serce, stworzone na tęż samą modłę,

Pani jak gwiazda kochaniem ocuci.

W sercu szlachetnym miłość tak się gnieździ,

Jak na świeczniku płomień; — nie inaczej

Dąży ku górze, gdzie się niebo gwieździ,

Taki jest dumny: kłonić się nie raczy.

Kiedy natura licha

Gdzieś się z miłością zetknie mimochodem,

Wzajemnie się odpycha

Tak, jak z płomieniem woda

I jak gorącość z chłodem.

W sercu szlachetnym dla miłości czystej

Dom wystawia przyroda,

Jak dla magnesu w rudzie żelazistej.

Przełożył
Edward Porębowicz