Wilgotny, krwi spragniony

Wilgotny, krwi spragniony

jest rubin ust ukochanych.

Gdy widzę je, moją rzeczą

już tylko oddać im duszę.

Niech wstydzi się oczu tych czarnych

i rzęs tych długich każdy,

kto widział, jak zagarniają

serca, a przeczy mym słowom.

Wielbłądniku, nie wynoś

towaru na bazar, tam dalej

za tym zaułkiem jest droga,

a przy niej gospoda mej miłej.

Związany jestem z jej losem,

bo tu, gdzie nie ufać nikomu,

miłość pijanej radością

jest moim pewnym odbiorcą.

Baryłki z wodą różaną

i ambrę siejące warkocze —

cóż za obfitość zapachów

w tym pysznym sklepie wonności.

Ogrodniku, za bramę

ogrodu mnie nie wyganiaj,

bo róże okryły się rosą

jak moje różowe lica.

Sorbetu z wodą różaną

zażądał od ust ukochanej

narcyz jej, który lekarzem

jest mego chorego serca.

To słodycz wymowy mej miłej

i jej niezwyczajne słowa

tak wyuczyły Hafiza

sztuki składania gazalów.

Przełożył
Władysław Dulęba