Na łące

Leżysz dobrą ciszą

na drzemiącej łące,

kwiaty ci się kładą

pod niepokój dłoni.

Słyszysz, jak południe

twoje imię dzwoni?

Czujesz, jak twe imię

wypromienia słońce?

Klęczę o trzy kroki,

o niebo od ciebie.

Nie wyciągnę ręki,

oczu też nie zmrużę,

bo mi się splączecie,

ty i dzikie róże,

bo już nie rozpoznam

między wami siebie.