Jej obraz

Ponurych pełen rojeń

na portret jej spojrzę raz,

gdy wtem jej drogie lica

żywych nabiorą znów kras.

Jakiś przedziwny uśmiech

z jej słodkich wykwita warg,

a w oczach jej łzy żalu

zabłysną nieme, bez skarg.

I z moich oczu żałość

po twarzy spływa we łzach,

i wciąż uwierzyć nie mogę,

żem już cię utracił. Ach!

Przełożył
Józef Mirski