Powrót

41

Nadeszła chwila, gdy z całą rozwagą

Wszystkie niemądre porzuciłem brednie;

Niczym komediant z brawurową swadą

Tak długo grałem przed tobą komedię.

Namalowano kulisy wspaniałe

I barwnie, w stylu romantycznym wielce,

Mój płaszcz rycerski błyszczał okazale

I pełne wzniosłych uczuć miałem serce.

I choć rzuciłem już w sposób widomy

Niemądre sztuczki i szalone brednie,

Czuję się nadal wciąż osamotniony,

Jak gdybym ciągle jeszcze grał komedię.

Ach, miły Boże! W żarcie i bezwiednie

Mówiłem to, com silnie czuł, z zapałem;

Ze śmiercią w piersi — raniony śmiertelnie

Konającego szermierza zagrałem.

Przełożył
Leopold Lewin