W pamiętniku

Mam pisać dla pamięci! Wiesz, co to pamiątki?

Pani, to prochy uczuć, zwiędłych kwiatów szczątki,

Nagrobki dni minionych z żywych barw odarte,

Cacka drogie a martwe, jednej łzy niewarte!

Lecz połóż je na sercu, ożyw jego tchnieniem,

Do wyobraźni zanieś skrzydlatym wspomnieniem

I oświeć twoich uczuć latarnią magiczną,

A ujrzysz na tle duszy ich barwę prześliczną.

Obaczysz, jak się złożą w przecudne obrazy,

Żyjące i mówiące na twoje rozkazy

I tak rzewnym uczuciem twe serce ogarną,

Że drżeć będzie — łza spłynie! ta łza powie tobie,

Że słówko, listek suchy pamiątką niemarną,

A nawet pyłek ziemi podjęty na grobie.