O zgadywaniu oznak miłości

On

Wielki ból mi zadają jej oczy-płomienie,

Lecz zarazem ratują z płomieni.

Czasem w nich odgaduję coś jak przyrzeczenie,

Że się wszystko na lepsze odmieni.

Właśnie na mnie spojrzała, gdym wzrokiem uciekał,

Mając w sercu radosne przeczucie.

Potem oczy spuściła i już się uśmiecha

Czeka, aż się z kolei odwrócę.

Teraz w twarz mi nie patrzy, lecz wzrokiem w krąg toczy,

Tylko śmiech ma na ustach chwilami.

I choć język mnie gromi gdy śmieją się oczy —

Jego szorstkość nikogo nie zmami.

Gniewne usta miotają pioruny wspaniałe,

Oczy mówią, że już ją posiadam,

A gdy pragnę się bronić przed jej trybunałem,

Wybuch śmiechu mi wnet odpowiada.

Obojętność pozorną i obcość udając,

Łudzi się, że pozory zachowa.

Lecz gdy oczy ślą listy i wnet je czytają,

Niepotrzebne są usta i słowa.

Przełożył
Bohdan Gębarski