odwrotnie? Betty podzielała też tę obawę, ale zupełnie z innego powodu. Była obsesyjnie zakochana w Bogarcie i wiedziała, że on również jest w niej zakochany. Pragnęła wyjść za niego za mąż i uważała to małżeństwo za rzecz znacznie dla siebie ważniejszą niż ewentualna kariera filmowa. Jednakże znając zaborczy charakter żony Bogarta, nie miała wielkiej nadziei na to, że jej marzenie kiedykolwiek się ziści. Nie oznaczało to bynajmniej, że jej własna kariera nie miała dla niej znaczenia; cierpła na myśl, że Howard Hawks zechce wprowadzić w czyn swoją groźbę i przekaże ją do Monogram Pictures, wytwórni filmów kategorii B, która stała się grobem niejednego niesfornego artysty.

Ostatnią komplikację stanowił nie pozbawiony troski i niepokoju stosunek Bogarta do żony, która od czasu do czasu otrząsała się z alkoholizmu, obiecywała poprawę i błagała o przebaczenie. Uważał, że jego obowiązkiem jest dać jej szansę, o którą prosiła. Ale tym samym odwlekał tylko nieunikniony rozwód. Z drugiej strony dżentelmeńskie zachowanie i współczucie dla żony wzbudzało w Betty większy szacunek dla Bogarta. Żona ostatecznie przyznała, że przebrała miarę, i pojechała do San Reno, by dać mu rozwód. W maju 1945 roku, w dwa lata od pamiętnego spotkania w drzwiach biura Howarda Hawksa, Betty Bacall została panią Bogart.

Była nią w całym tego słowa znaczeniu zarówno jako żona, jak i pani domu. Wystąpiła razem z Bogartem w filmach: "Mieć i nie mieć", "Wielki sen" (The Big Sleep) oraz z Charlesem Boyerem w już nie tak popularnym Confidential Agent i na dobre utrwaliła swój wizerunek jako femme fatale wśród kinowej widowni. Głównie jednak poświęciła się domowi, występując w filmach bardzo rzadko. Jedynym wyjątkiem był jej występ obok Bogarta w "Mrocznym przejściu" (Dark Passage). Było im ze sobą naprawdę dobrze; ich szczęście cechowały spokój i harmonia.

Przez osiem lat małżeństwa nigdy się nie rozstawali. Kiedy musiał uczestniczyć w zdjęciach poza Hollywood, jechała z nim. Nawet znane upodobania Johna Hustona do trudno dostępnych lokalizacji - jak na przykład słynne twierdze w górach Meksyku, gdzie kręcono "Skarb Sierra Madre" (The Treasure of Sierra Madre) czy podmokłe dżungle czarnego kontynentu w "Afrykańskiej królowej" - nie zdołały jej odstraszyć. Podobnie jak nie odstręczyły odpychające korytarze waszyngtońskiego Komitetu do Spraw Antyamerykańskiej Działalności, dokąd się udali (wraz z Hustonem i innymi przedstawicielami świata filmu), aby zaprotestować przeciwko jego niszczycielskiej działalności w roku 1947.

Na dodatek kochająca żona i pani domu stała się również kochającą matką. Ich syn Steve urodził się w styczniu 1949 roku, a córka Leslie - nazwana tak na cześć Leslie Howarda - w sierpniu 1952 roku. Howard w 1935 roku przyczynił się do wylansowania Bogarta, stawiając jego udział w filmie "Skamieniały las" (The Petriefied Forest) jako warunek własnego w nim udziału. Lauren była również doskonałą gospodynią; o przyjęciach w ich domu mówiło całe miasto: często zaczynały się jako zwykłe towarzyskie wieczorki dla grona najbliższych przyjaciół (Davida Nivena, Franka Sinatry, Spencera Tracy i Katherine Hepburn), a kończyły nawałą gości. Uczestniczyli w nich wybrani przedstawiciele filmowej kolonii wraz z goszczącymi chwilowo w Hollywood literackimi i artystycznymi sławami Wschodniego Wybrzeża. Zaraziła się również jego pasją do żeglarstwa.

Rozłączyli się po raz pierwszy na początku 1953 roku, kiedy Bogart udał się do Włoch, aby uczestniczyć w zdjęciach do filmu "Silniejszy od diabła" (Beat The Devil), także w reżyserii Johna Hustona. Betty otrzymała propozycję atrakcyjnej roli w "Jak poślubić milionera" (How To Marry a Millionaire); zdjęcia miano kręcić w Hollywood. Doszli zgodnie do wniosku, że rozłąka nie jest w stanie zagrozić trwałości ich małżeństwa, ale też ustalili, że natychmiast po nakręceniu zdjęć do "Jak poślubić milionera" Betty przyjedzie do niego do Włoch. Zastosowała się do umowy. Małżeństwo przeżyło rozłąkę bez szkody i los im sprzyjał. W 1956 roku z radością przyjęli propozycję wytwórni Warner Brothers, aby wystąpić wspólnie w filmie opartym na utworze Johna P. Marquanda Melvin Goodwin, U.S.A. Ponad dziesięć lat żyli ze sobą w szczęściu i miłości, ale od ośmiu lat nie zagrali razem w filmie. Z niecierpliwością czekali więc na ten moment.

Los jednak zrządził inaczej. Pewnego dnia jesienią 1956 roku aktorkę Greer Garson, która spotkała Bogarta na lunchu, tak zaniepokoił jego atak gwałtownego kaszlu, że wymogła na nim, by udał się po poradę do jej doktora w Beverly Hills Clinic. Kasłał prawie całe życie, bo "ma bardzo wrażliwe gardło" - wyjaśnił Betty, ale jak się okazało, tym razem był to skutek raka przełyku. Diagnoza dała początek trwającej rok chorobie, skomplikowanej operacji, serii pobytów w szpitalu, pracy zastępów doktorów i pielęgniarek, a wszystko to musiał przeżywać człowiek, który nigdy w życiu nie miał do czynienia z lekarzami. Dla niego był to rok fizycznych cierpień,a dla bezsilnie obserwującej go Betty niewymownej udręki. Przez cały