Wyznanie

Piersiom twoim hosanna! I pogarda światom,

Co bogów swoich wielbią w obojętnym niebie,

Bo ja, choć lichszy jestem niż najlichszy atom,

Żyć nie mogę bez ciebie ni umrzeć bez ciebie!

Na wieczność odsączyłaś krew od mego serca,

Co wszystko ci za wszystkich pragnęło przebaczyć;

Nie tyś je uśmierciła, bo cud nie uśmierca,

Jeno los, co mi nie dał znów ciebie zobaczyć.

Ja wiem, że będziesz łzami znaczyła wspomnienia

Burzy, co błyskawicą dwie otchłanie łączy,

Lecz ja nie znajdę nigdy w twych łzach ukojenia,

Bo rozpacz nie ma końca. I już się nie skończy!

Tak cierpię, że nieledwie umieram pomału,

I nie ma już modlitwy na mych wargach drżących...

Piersiom twoim hosanna! I zbawienie ciału.

I litość wiekuista dla serc miłujących!