Do miłości

Miłości, iżem musiał przysiąc paniej swojej

Nie wspominać przed nikim o rozkoszy mojej

Ani co dalej było, przetoż od żałości

Umieram, już umieram! Ale ty, miłości,

Wroć się do niej a powiedz, że nad mię człowieka

Szczęśliwszego nie było od dawnego wieka!

Któż kiedy nad mię ręce piastował cudniejsze?

Któż usta całował do wolej wdzięczniejsze,

Albo i oczy śliczne? Ale coż mnie po tym,

Kiedy mi się nie godzi z nikim mówić o tym?

Miłości, wróć się jeszcze! powiedz, iż człowieka

Szczęśliwszego nie było od dawnego wieka!