Dzieci przy ogniu

dziewczynka chłonie ogień rozwartymi kolanami,

chłopca przy niej nie ma,

jest przy kominku, ciągle dokłada do ognia,

to jest jego zadanie, on jest wpatrzony w ogień,

a nie w dziewczynkę,

to jest jego ogień wewnętrzny,

i on wie, że ten ogień musi się palić,

wie, że dziewczynka mu w tym nie pomoże,

nie pomoże mu ani w podtrzymywaniu ognia,

ani w jego rozpalaniu,

jest skoncentrowana na sobie,

coraz bardziej rozwiera kolana,

z tej odległości przyjmuje w swoje ciało

ogień z kominka,

jest zadowolona, że ten ogień wnika w nią

z tak daleka,

jakby przez zwierciadło,

tak jest najlepiej,

taki ogień jej nie spali,

taki ogień ją tylko rozmarzy,

tylko w marzeniu w dorosłą kobietę ją przemieni,

chłopiec rozebrany jest do pasa,

jak chłopięcy Wulkan krząta się dookoła ognia,

dziewczynka jest ubrana i wyciągnięta w fotelu

jak dziewczęca Wenus,

wyszła już z kąpieli i zdążyła się ubrać i pozapinać,

i za tymi zasłonami

w ciało małej dziewczynki wrócić,

i uśmiecha się jak dziewczynka spoza wszystkich

zasłon,

ogień dobrze się pali,

dziewczynka w fotelu coraz bardziej rozchyla nogi,

chłopiec coraz bardziej wpatruje się w ogień,

i jak najbliżej, tuż przy policzku ognia, czuwa