Walc Brahmsa

Walc Brahmsa As—dur jest leitmotiwem mego życia.

Grywałem go tej, która miała wrócić i nie wróciła.

Grywałem i tej dla której byłem niedobry.

Grałem tobie — wówczas, gdym raz na zawsze rozesłał się

u twoich stóp, jak podeptana nieskończoność.

Gram go, ilekroć w grze złotoskrzydłej muśniesz mnie prze—

lotnym uśmiechem, który dla ciebie jest tym, czym dla

obłoków nawodne odbicie.

A dla mnie jest szczęściem głębokim.

I gram go wówczas, gdy wiem, że jesteś ode mnie myśleniem

daleka, gdy jesteś gdzie indziej wesoła i innych kochasz

radosna, przelotna jak zwykle...

I właśnie wtedy brzmi najdelikatniej.