Historia miłości

I. G.

Mówiłem ci umyślnie dobranymi słowy,

Że miłość jest jak drzewo, które rośnie we mnie..

Nagle mi szum zielony uderzył do głowy

I stało się w niej szumniej, laurowiej i ciemniej.

Mówiłem, że jest ziarnem rzuconym głęboko

W serce, w którym jak w glebie dojrzewa powoli.

Nagle ziarno czerwoną nabrzmiało posoką

I poczułem, że rośnie. Pomyśl, jak to boli!

Nie wierz mi. Nie jest ziarnem miłość ani

drzewem,

Tylko wichrem, co sennie przeciąga po niebie...

I wicher obudzonym uderzył powiewem,

Obalił mnie i padłem.

Ach, jak blisko ciebie!