Elegie rzymskie

III

Moja najmilsza, nie żałuj, żeś mi tak prędko uległa!

Wierzaj, nie kala cię myśl we mnie zuchwała ni zła.

Różnie działają pociski Amora: z nich jedne li drasną

I zdradziecki ich jad przez lata chorobą jest serc.

Lecz upierzone potężnie, z ostrzem na świeżo zaciętym,

Inne wnikają w sam rdzeń, w lot rozpalają nam krew.

W czasach herosów, gdy bogi, jak i boginie, kochali,

Żądza w spojrzenia szła ślad, rozkosz za żądzą tuż w trop.

Myślisz, że długo bogini nad swą dumała miłością,

Kiedy Idajski jej Gah poznać Anchuza dał czar?

Gdyby Luna zwlekała z ucałowaniem pięknego

Śpiocha, Aurory by w lot zazdrość zbudziła go z snu.

Hero ujrzała Leandra w rozgłośne święto i rączo

Kochający w noc fal rzucił się, trawion przez żar.

Rea Sylwia, książęca dziewica, kroczyła do Tybru,

Wody zaczerpnąć chcąc zeń, wtedy pochwycił ją bóg.

Takim sobie sposobem Mars spłodził synów. — Bliźnięta

Karmi wilczyca i Rzym świata monarchą się zwie.

Przełożył
Leopold Staff