La belle dame sans merci

O, cóż ci jest, Rycerzu blady,

Dokąd cię błędne wiodą szlaki?

Na brzegach jezior żółkną trawy

I milkną ptaki.

O, cóż ci jest, Rycerzu młody

Z twarzą zapadłą, nieszczęśliwą?

Wiewiórka pełną ma spiżarnię,

Z pól znikło żniwo.

Rosa gorączki i udręki

Skropiła lilie twoich skroni

A twój policzek rześką różą

Już się nie płoni.

— Spotkałem Panią, córkę wróżki:

Przez łąkę szła jak zwid uroczy;

Włos miała długi, stopę lekką

I dzikie oczy.

Uwiłem jej na włosy wianek,

Oplotłem kwieciem przegub cienki;

Omotał mnie jej wzrok wabiący

I słodkie jęki.

Na siodło wziąłem i w objęciach

Trzymałem czar, co tak mnie urzekł:

Koń szedł, a ona mi nuciła

Piosenkę wróżek.

Słodkie korzenie znajdowała,

Leśny miód, krople rosy świeże,

Szeptała w swojej obcej mowie:

"Kocham cię szczerze".

Spoczęliśmy w jej skalnej grocie:

Wzdychała i spływała łzami;

Zamknąłem dzikie, dzikie oczy

Pocałunkami.

Zasnąłem przy jej kołysance

I śniłem — o, nieszczęście moje! —

Sen dziwny, zimny jak te skały

I górskie zdroje.

Śmiertelnie bladzi, w śnie wołali

Władcy, Książęta i Rycerze:

"Strzeż się — La Belle Danie Sans Merci

W jasyr cię bierze!"

W mroku ich wygłodniałe usta

Przestrogą przeraźliwą ziały:

Ocknąłem się — już sam — na zboczu

Tej zimnej skały.

Oto dlaczego tu się błąkam

I, blady, zwiedzam błędne szlaki,

Choć wokół jezior zżółkły trawy

I milczą ptaki

Przełożył
Stanisław Barańczak