Sonet o fantazji zadowolonej kochaniem przystojnym

Wstrzymaj się, dobra mego zbiegły cieniu,

wizjo czarowna, najbardziej wielbiona,

złudo, dla której umrę pocieszona,

fikcjo, dla której żyję w utrapieniu.

Jeśli posłuszna twojemu skinieniu

byłam jak igla magnesem wiedziona,

czemu miłością wdarłeś się do łona

tej, którą oddasz na pastwę zwątpieniu?

Ale przechwala się, pyszny, daremnie

twoja tyrańska i szydercza siła —

bo choć od więzów rzuconych przeze mnie

ucieknie rychło złudna postać miła,

cóż, żeś ramiona oszukał nikczemnie,

jeśli fantazja znów cię uwięziła?

Przełożył Janusz Strasburger