Madrygał

Dziewczę wiotkie, Joanno innego imienia!

Dawno już nie mówiłem do ciebie kwiatami,

O, fiołkami, Joanno! O, wonią wspomnienia,

Czerwonymi ustami, liliowymi listami!

Kwiat — może być mimozą, złotych łez fontanną,

Wiersz — deszczem słów majowych, dźwięczącą litanią,

Więc pozwól, że cię nazwę Klaryssą, Joanno,

Która jesteś wkwieconą w te strofy Stefanią.