Pragnienie

O, mieć w ręku upojeń czarę kryształową

i ku złoconym brzegom ust nie schylić chciwych!

O, mieć serce żądz pełne, pragnień pełne żywych,

i przejść przez życie cicho, z podniesioną głową,

i ani razu usty nie dotknąć pucharu!

O, mieć w ręku ten kielich, umierać z pragnienia,

czuć, jak życie tętniące idzie gdzieś przez pola,

słyszeć, jak rozśpiewana ludzka poszła dola,

słuchać, jak serce krwawe kona z utęsknienia,

i ani razu ust spieczonych nie ochłodzić!

O, mieć w ręku rozkoszy czarę i bez skargi

nieść ją przez całe życie spokojnie i chłodno

i twarz mieć skamieniałą, jak niebo — pogodną...

Choć krew się z bólu ścina, choć drżą spiekłe wargi —

ani razu nie zwilżyć ust i pragnąć skonać!