Dialog

Ciało twoje zostało stworzone, abym mógł je ujrzeć szesnastoletni

i porównywać potem we wszystkich pozostałych sytuacjach

z nim samym, nie mogąc powiedzieć o nim nic szczególnego!

Otula się gęstą mgłą, która przyśpiesza mój oddech,

kiedy jest blisko, i swoją krwią szuka pełnej odpowiedzi

pytając o miejsce dla siebie pośród tylu innych rzeczy wokół mnie.

Jeśli o nim zapomnę, pochłonięty bez reszty własnymi myślami,

ono poszuka, jak Ofelia, współczucia tylko u ryb.

Cokolwiek bym powiedział, zaraz odpowiada tym samym

(dlaczego więc jestem poddanym mego echa?).

Wciąż mi się zdaje, że ciało twoje jest cerkwią wysoką i pustą,

w której chciałbym być jedynym świętym — to moje marzenie,

ale dookoła niej wciąż będą obłudne spojrzenia diabłów —

jakże więc mam wierzyć ślepo i jak w niej na zawsze pozostać?

Coś mnie powstrzymuje, nie wiem, co powiedzieć, pozostaje

więź najsilniejsza: wchodzić samemu i wyjść w kilkoro.

Przełożył z bułgarskiego
Wojciech Gałązka