Cisza!

Cisza! Oto wbijam cierń w twoje serce,

bo krwawi róża, róża

spowita w cienie lustra.

Krwawi tak już od dawna, krwawiła, gdy plątaliśmy Tak z Nie,

gdyśmy łapczywie wychylali

kielich, aż stoczył się ze stołu i zadźwięczał —

wydzwaniał tę noc, która mroczniała w nas dłużej niż my w niej.

Poiliśmy więc zachłanne usta:

to było gorzkie jak żółć,

choć musowało jak wino —

śledziłem błędny ognik twoich oczu,

a język nam bełtał tę słodycz...

(Wciąż tak bełkocze, bełkocze.)

Cisza! Oto cierń wgłębia się w twoje serce:

sprzymierzony z różą, nierozdzielny.

Przełożyła
Adriana Szymańska