Il Bacio

Bacio! ty różo w pieszczot ogrodzie uszczknięta!

Ty na klawiszach zębów akompaniamencie

Do zwrotek, co je Amor śpiewa w serc zamęcie

Swym głosem archanielskim o tęsknych akcentach!

Dźwięczny i wdzięku pełen Cudzie! bogów godna,

Niezrównana rozkoszy i szczęście bez miary!

Cześć ci! Człowiek pochylon nad brzegiem twej czary

Upaja się, niezdolny wysączyć jej do dna.

Niczym to wino Renu czy akord muzyczny

Pocieszasz ty i koisz — i żal z twej namowy

Zanika razem z dąsem w twym fałdzie różowym...

Niechże większy ktoś, Goethe czy Will, w wiersz klasyczny

Ujmie cię. Ja, Paryża wątły truwer, dzisiaj

Śmiem dać ci tylko strofy te dziecinnie marne:

Bądź dobry i w nagrodę, na wargi figlarne

Tej Jednej, Pocałunku, zstąp lekko i śmiej się.

Przełożył
Feliks Konopka