A fin qu'a tout iamais

Aby po wszystkie wieki w potomnych wspomnieniu

Miłości mej szlachetnej legenda przetrwała:

Jako mi piękność twoja rozum odebrała,

Jako mnie w swym okrutnym trzymała więzieniu;

By wiedzieli wnukowie w późnym pokoleniu,

Jak we krwi mej, o pani, płynęłaś bez mała,

Jak prócz ciebie niczego dusza ma nie chciała —

Nieśmiertelnik ci daję, najstalszy w kwitnieniu.

On zieleni swej świeżej nie traci czas długi;

Tobie po śmierci jeszcze przez wieki żyć każę:

Taka siła jest w sercu oddanego sługi,

Co wieńcząc ciebie- cnoty uwieńcza ołtarze.

O wierzaj mi, żyć będziesz w sławie Laury drugiej

Tak długo, jak żyć będą pieśni i pieśniarze.

Przełożyła
Magdalena Wroncka