Do Marii

Mario, lica masz takie piękne i rumiane,

Jakby róża majowa; bujne twoje sploty

Są ciemno-kasztanowe, w tysiączne nawroty

Wite, w drobne przy uszkach loczki poskręcane.

Kiedyś maleńka była, pszczółki rozigrane

Na kraśnych wargach twoich miód składały złoty,

W surowych oczach Amor ukrył swoje groty,

Python dał ci to głosu brzmienie niezrównane.

Piersi twoje są niby dwa pagórki mleczne,

Pęczniejące, jak wiosną, w pierwsze dni słoneczne,

Pęcznieją młode pączki od zbytku żywicy;

Ramiona masz Junony, Gracje chowasz w łonie,

Różanej są Jutrzenki twe palce i skronie,

Ale, Mario, ty serce masz okrutnej lwicy.

Przełożył
Jan Mieczysławowski