Ofiara

O, jak każdym tętnem kwitnę cały,

odkąd znam cię, wonniej i żarliwiej;

spójrz, jak kroki moje wysmuklały,

a ty czekasz: — kto jesteś właściwie?

Spojrzyj: wszystko moje się oddala,

liść po liściu tracę przeszłość ciemną.

Tylko uśmiech twój jak gwiazda się zapala

ponad tobą i potem nade mną.

Chcę z wszystkiego, co z dzieciństwa dni

bezimiennie i jak woda lśni,

z włosów twoich płomieniem wzniecony

ołtarz wznieść nazwany twym imieniem

i piersiami twymi lekko uwieńczony.

Przełożył
Mieczysław Jastrun