Przy tej drodze nawykłej

Przy tej drodze nawykłej do słońca,

w wydrążonej połowie pnia, który

dawno stał się żłobem, powierzchnię

wody cicho odnawiającym,

tu ugaszę pragnienie, źródlaność

biorąc w siebie na przegubach dłoni.

Pić to byłoby za wiele, za jawnie,

lecz ten gest mój wyczekujący

jasną wodę poda świadomości —

Więc starczyłoby mi, gdybyś przyszła,

abym lekko położył dłonie

to na młodej okrągłości twych ramion,

to na prężnym naporze twych piersi.

Przełożył
Mieczysław Jastrun