Do Antei, która wszystko może mu rozkazać

Rozkaż mi żyć, a będę żywy,

Wielbiąc cię w każdej dobie;

Lub rozkaż kochać, a szczęśliwy

Serce swe oddam tobie.

Serce tak czułe i wytrwałe,

Że się na ziemskim globie

Nie znajdzie drugie równie stałe:

Dam takie serce tobie.

Każ sercu zostać, a zostanie

I sprosta każdej probie;

Każ zniknąć — rzuci się w otchłanie,

Byle dogodzić tobie.

Rozkaż mi płakać — oczy moje

Źródłem łez wiecznych zrobię;

Gdy zbraknie oczu — z serca zdroje

Trysną, posłuszne tobie.

Każ boleć — pod cyprysem klęknę

W rozpaczy i w żałobie;

Każ umrzeć — śmierci się nie zlęknę

I umrę, wierny tobie.

Tyś moja śmierć i moje życie,

Moje źrenice obie;

Każdą mą cząstką władasz skrycie,

Aby służyła tobie.

Przełożył
Stanisław Barańczak