Sen na pustyni Mohave

Brak tu płaskich kamieni na palenisko.

Są tylko gorące ziarnka. Jest sucho, sucho.

Powietrze niebezpieczne. Południe działa dziwnie

Na oko duszy, wznosząc niespodzianie

Szpaler topoli w bliskiej odległości, jedyny

Obiekt poza zwariowaną równą drogą,

Co przypomina o ludziach i domach.

Chłodny wiatr winien mieszkać wśród tych liści,

A rosa na nie opadać cenniejsza od monet

O błękitnej godzinie przed wschodem słońca.

Lecz topole cofają się, niedostępne jak jutro

Lub lśniąca złuda rozlanej wody

Ukazująca się bardzo spragnionym.

Myślę o jaszczurkach wachlujących się językami

W szczelinie niezwykle małego cienia,

O ropusze strzegącej kropli swego serca

Pustynia jest biała jak oko ślepca

I drażniąca jak sól. Wąż i ptak

Drzemią w dawnych maskach gniewu.

Omdlewamy z gorąca jak kozły u kominka.

Słońce gasi popiół, a tam gdzie leżymy

Spękane od żaru świerszcze gromadzą się

W czarnych pancerzach i krzyczą.

Księżyc za dnia świeci jak smutna matka

Świerszcze wpełzają nam we włosy,

By grać na skrzypcach przez krótką noc.

Przełożyła
Teresa Truszkowska