Snuć miłość 1966

Snuć miłość, jak jedwabnik

nić —

swoją bezbarwną,

cieńszą niż włos umarłych

od zmierzchu do świtu,

bezwładne bryły ciała

związują, nić rwie się,

rozchylone są wargi

miłości i sromu,

Snuć miłość, jak jedwabnik

nić —

z wnętrzem zgaszonym

przedwcześnie zamierają

w pościeli jałowej,

nim trysną soki raju,

wypędzeni sobą

z cienia figowych liści,

śpiewu rajskich ptaków,

snuć miłość, jak jedwabnik

nić wnętrzem swym snuje —

więc snują miłość meduz

chłonąco-trawiących,

koralionów żujących

sonety Petrarki.

Przez przewód pokarmowy,

nie tykając serca,

przechodzą im wyznania

Romea i Julii.