Wiersz miłosny Teofila Gautiera pod tytułem Ostatnia prośba

Ostatnia prośba

Kochać cię zacząłem dawno już,

Kocham cię od osiemnastu lat,

Czas mój minął, gdy ty różą róż,

Zima ze mnie, gdy ty ciągle kwiat.

 

Ja już tylko białe lilie cmentarne

Ujrzę wokół siebie dookoła,

Wkrótce trawa grobu mnie zagarnie,

Żeby ukryć fałdy mego czoła.

 

Blade moje słońce w zmierzch się nurza

I za horyzontem zniknąć może,

Tam, na szczycie posępnego wzgórza,

Będzie wkrótce me ostatnie łoże.

 

Och, gdybyż z ust twoich spłynąć mógł

Pocałunek, choć spóźniony, na me wargi,

Zabrałbym go w mą ostatnią z dróg,

Aby wreszcie spocząć móc bez skargi.

Przełożyła
Jadwiga Dackiewicz