Do niestałej kochanki

Kiedy cię Miłość ekskomunikuje

Z ogrodu uciech i gdy ujrzysz, miła,

W jaki raj słodki z jej łaski wstępuję,

Jak nagrodzona wiary mojej siła —

Przeklniesz się za to, żeś niestałą była.

Gładsza od twojej dłoń serce wygoi,

Gdzie po twym fałszu pozostała rana;

Z duszą mą zwiąże się czystsza od twojej

Dusza, z ochotą na zawsze poddana

Rządom Miłości, czułego tyrana.

Zaczniesz łkać, błagać, klękać przed jej władzą

Jak ja, gdym pragnął paść w Twoje ramiona;

Lecz łzy podobnie na nic się nie zdadzą

Jak moje wtedy, zawiedzie obrona:

Za apostazję będziesz potępiona.

Przełożył
Stanisław Barańczak