Do Chloe, która pragnęła być dostatecznie dla mnie młoda

Chloe, dlaczego pragniesz swoje lata

Pchnąć wstecznym torem, aż spotkają moje,

By podobieństwo, które rzeczy splata

Z rzeczami, mogło zjednoczyć nas dwoje?

Wie, kto narodzin naszych dzień pamięta,

Żeśmy podobni bardziej niż bliźnięta.

Są narodziny, co pierwszy raz oczom

Blask ukazują słonecznego nieba;

Są drugie, które dwie dusze jednoczą,

I od tej chwili życie liczyć trzeba:

Był wszak dzień, gdyśmy z miłosnych płomieni

Wyszli oboje nowo narodzeni.

Miłość nam dała nowe dusze, którym

Wszczepiła nowy żar swoim płomieniem;

Odkąd żyjemy owym życiem wtórym,

Dech w naszych piersiach jest miłości tchnieniem;

Młodych obdarza jej ożywcza władza

Wieczną młodością — a starców odmładza.

Miłość, jak anioł, co kiedyś przywoła

Każde uśpione w ciszy grobu ciało,

Jeden nadaje wiek wszystkim dokoła,

By nikt za wiele nie miał, ni za mało;

I, by różnice znieść, nasza władczyni

Nie podobieństwo, lecz jedność z nas czyni.

Skoro więc miłość aż tak nas jednoczy,

Cóż tu jest — powiedz — twoje, a co moje?

Nasz smak, węch, dotyk, nasze uszy, oczy

Łączą się w jedność, jak serc naszych dwoje:

I, jak ty dla mnie wedle zwykłej miary,

Tak ja dla ciebie mogę być za stary.

Przełożył
Stanisław Barańczak