Jam twój niewolnik, cóż mi więc przystoi

Jam twój niewolnik, cóż mi więc przystoi

Jak czekać chwili twojego zachcenia?

Mój czas nic niewart, chyba w służbie twojej,

I tylko twego słuchać mi zlecenia.

I ani nie śmiem wolnych godzin liczyć,

Patrząc na zegar, jak się tarcza zmienia,

Ni zwać gorzkimi rozstania gorycze,

Skoro raz słudze rzekłaś — do widzenia.

I myśli nie śmiem pytać się zazdrosnych,

Dokąd pójść mogłaś i co możesz czynić,

Lecz dumam tylko, niewolnik żałosny,

Jak tam, gdzie jesteś, szczęśliwsi są inni.

Tak wielkim błaznem miłość, że w twej woli,

Czyń, co zapragniesz, nic go nie zaboli.

Przełożył
Jerzy Łowiński