Gdzie dawniej źrenicami

Gdzie dawniej źrenicami oświecane twemi

Kwiaty wschodziły godne archanielskiej skroni,

Potem rwałem ci bukiet na tej samej błoni,

Pomieszany z piołunem, z wierzby płaczącemi.

Kiedy ją chwast i blekot na zawsze zaciemi,

Żaden się czysty kwiatek na niej nie zapłoni;

I wtenczas bukiet przyjmij: nie godzien twej dłoni,

Lecz zrósł na poświęconej twym pobytem ziemi.

Ach! podobne me serce do owej krainy:

Niegdyś bliskie twych piersi, w młodzieńczej ozdobie

Niosło ci piękne czucia i szlachetne czyny.

Dziś występne, niestety, szle ze swojej winy,

Choć dla drugich w szalonej cierpiało chorobie;

Nie gardź nim! było kiedyś poświęcone tobie.