Luba! ja wzdycham

Luba! ja wzdycham, pamięć niebieskiej pieszczoty

Trują mi okropnego rozmyślania chwile.

Ach! może serce twoje, co cierpiało tyle,

Może, boję się wyrzec, pustoszą zgryzoty.

Luba, i cożeś winna, że twych ocząt groty

Tak palące, że usta śmieją się tak mile?

Zbyt ufałaś mej cnocie, zbyt swej własnej sile,

I nazbyt ognia Stwórca wlał w nasze istoty.

Przewalczyliśmy wiele i dni, i tygodni,

Młodzi, zawsze samotni, zawsze z sobą w parze,

I byliśmy oboje długo siebie godni.

Teraz, ach! pójdę łzami oblewać ołtarze,

Nie będę mojej żebrać przebaczenia zbrodni,

Tylko niech mię Bóg twoją zgryzotą nie karze.