Tyle próśb zawsze ma ukochana

Tyle próśb zawsze ma ukochana,

Porzucona próśb żadnych nie miewa...

Jak to dobrze, że dzisiaj od rana

Lekkim lodem mróz rzekę odziewa.

Oto wstąpię — dopomóż mi, Chryste! —

Na pokrowiec ten kruchy ogromnie,

A ty moje przechować chciej listy,

By nas mogli rozsądzić potomni,

By jaśniejszy i bardziej wspaniały

Blask otoczył w ich oczach twą postać.

Czyliż mogą w biografii twej chwały

Jakiekolwiek bądź braki pozostać?

Nazbyt słodkie doczesne napoje,

Nazbyt gęste miłosne są sieci...

Niechże kiedyś z imieniem tem mojem

W podręcznikach spotkają się dzieci.

I tak smutną opowieść czytając,

Niech uśmiechną się chytrze i łzawo.

Mnie miłości i szczęścia nie dając,

Nagródź w zamian choć gorzką tą sławą.

Przełożył
Leonard Podhorski-Okołów