Wracam, wracam po długiej rozłące

Wracam, wracam po długiej rozłące —

Dłonie twoje, niecierpliwe, lgnące.

Wszystko — dawne, a niby na nowo —

Drogi oddech-znajomy ruch głową...

Znów prowadzisz przez wszystkie pokoje,

I idziemy, idziemy oboje...

Nowej sukni nie postrzegłem wcale —

Śmiech Twój dzwoni, że patrzę niedbale.

Pokazujesz dłonią niespodzianie

Nowe w kwiaty obicia na ścianie

I list do mnie zaczęty na stole —

"Pełen żalu...Niech leży...Tak wolę".

Okno nagle otwierasz w głąb nieba —

Niepotrzebnie, a właśnie tak trzeba.

Dłoń ma tulisz do serca, więc słyszę,

Jak uderza,- choć w ustach masz ciszę...

I w tej ciszy, w straszliwym milczeniu

Skroń mi, płacząc, składasz na ramieniu.