Kwiat paproci

Szłam do ciebie po miłość. Tak zbłąkany śmiałek

Idzie po kwiat bajeczny głębiną złych borów,

Choć wstrzymują go wabne ramiona rusałek

I wyją z ciemnej nocy gromady upiorów.

Przeżywa tyle cierpień i tyle przerażeń,

I słyszy w całym borze taki płacz pokutny,

Tyle krzyczy nań z mroku zawiedzionych marzeń,

Że kwiat szczęścia odnajdzie, zerwie — i jest smutny.