We Flandrii

Plaża jak muszla otwarta trwoni

skryty w głębinach sekret mórz,

ponad śladami palców stóp i dłoni

przypływ rysuje zygzakiem swój puls.

Odejdź, nie tłumacz się przed przybojem:

niech sobie dalej szepcze w ucho skał

O każdym tchu miłości twojej

i każdym głosie, co w niej brzmiał.

Tam dalej, w Brugii, w klasztorze beginek,

trwa niczym klocków koronkarskich stuk

zapomnienie, a w dzwonach wciąż brzęczą godziny

jak złote pszczoły znad milczących wód.

Przełożył
Stanisław Barańczak