Namiętny pasterz do swej lubej

Pójdź ze mną, zostań moją miłą,

Iżby nam wspólnie dni słodziło

Wszystko, czym tchną doliny, gaje,

Szczyty gór, bory i ruczaje.

Siądziemy u źródlanej wody,

Tam, gdzie pasterze poją trzody;

Nurt będzie bystrym blaskiem migał,

Ptak nam zaśpiewa swój madrygał.

Z płatków róż będziesz mieć posłanie,

Baldachim dębów nad nim stanie;

Wianek ci będzie czepkiem, cienki

Liść mirtu — płótnem twej sukienki.

Jagniętom gdy przystrzygę wełnę,

Utkam ci szatki, wdzięku pełne;

Trzewiczki dam (gdy chłód i słota)

Z klamrami ze szczerego złota;

Pasek z powoju splotę, ale

Zdobny w bursztyny i korale:

Jeśli to wszystko cię znęciło,

Pójdź ze mną, zostań moją miłą.

Co dzień, w majowy ranek świeży,

Zbudzi cię śpiew i pląs pasterzy:

Jeśli chcesz, by nam dobrze było,

Żyj ze mną i bądź moją miłą.

Przełożył
Stanisław Barańczak