Gacela del amor imprevisto

Nikt nie wiedział, jak pachną kwitnące

twego brzucha mroczne magnolie.

Nikt nie wiedział, że niosłaś w zębach

krwawiącego kolibra miłości.

Pod księżycem twego czoła usnęły

moje perskie konie na rynku,

gdy przez cztery noce wiązałem

twą przepaskę śniegi topiącą.

Twe spojrzenie między gipsem a jaśminem

było bladą gałązką nasienną.

Wśród mych żeber szukałem dla ciebie

liter ciętych z kości w słowo zawsze,

zawsze, zawsze: ogród mej agonii,

twoje ciało ulotne na zawsze,

krew z twych żył w moich ustach otwartych

i śmierć moja — twe usta wygasłe.

Przełożył Jarosław Marek Rymkiewicz