Krosienka

Darmo mi, matko, stawiasz krosienka:

Insza mnie teraz myśl wiedzie,

Ach, pozwól raczej wyjrzeć z okienka,

Czyli mój Filon nie jedzie?

Gdyśmy na siebie spójźrzeli mile,

Powiedział tylko dwa słowa.

Bez niego teraz przykre mi chwile:

On mojej duszy polowa!

Cóż go tak długo tam zatrzymało?

Drogać mu nie jest daleka.

Serce on moje zna jeszcze mało,

Które na niego tak czeka.

Przez ten ma gaik jechać mój miły;

Kiedy twarz jego zaświeci?

Ptaki się stamtąd nagle ruszyły:

Zapewne on to już leci.

I sroczka z płotu skrzeczy na niego:

Cóż to? nie widać go jeszcze.

Filonie! na blask wzroku twojego

W ręce z radości zaklaszczę.

Otóż i widać — gość luby jedzie,

Sercu mojemu życzliwy!

Miłość w te strony wzrok jego wiedzie,

A pod nim igra koń siwy.

Siędę w krosienkach na moment miły,

Abym te radość ukryła;

By nie zrozumiał Filon przybyły,

Że ja tu po nim tęskniła.